چرا ادمها همیشه در شروع قشنگترینن. وقتی برات فلسفی صحبت میکنن.برات شعر میخونن
از ارزوهاشون میگن که قصد فتح انجا را دارند و فلان فکر بزرگ را .همه معصومند و پایبند عشق
اسطوره ای و وقتی همه ما خودمان میشویم میشویم همان انسان خاطی و فراموشکار میشویم
همان که پی غریزه میرود پی بودنهایش .پی احساسش ..دیگر برایمان اسطورهای نیست
ما چرا پی فرشته ها میخواهیم ادم شویم.
کاش درک میکردیم که انسانیم
سلام...
متن قشنگی نوشتید....
وبلاگ منم بیاید ....
مرسی....
درسته
و غم انگیز
شاید خود من و تو هم همینطور باشیم
اگر یاد بگیریم انسان باشیم زیباتر از فرشته ها میشویم